Hâlbuki lapa lapa kar yağıyordu o akşam.

Biz severiz yağan karı izlemeyi. 

Soğuktur evet ama içimizi ısıtır saflığı. 

Sımsıkı giyinip kardan adam yapılacaktı o sabah.

Eve dönüp bir kase sıcak çorba, belki kahve içilecekti. 

O niyetle uyunmuştu.

En acı, en soğuk, en korkunç karlı gün oldu oysa...

65 saniye yetti kıyıma.

Kimse anlamadı ki ne olduğunu.

Bitmedi, bitmedi...

Evlat babasız, anne yavrusuz, ev kimsesiz, oyuncak sahipsiz kaldı o gece.

Kıyıpta kullanılmayan çeyizler, albümlere özenerek dizilen fotoğraflar, sabırsızlıkla beklenen bebeğin odası, odalarda yankılanan kahkahalar, yaşanan kırgınlıklar, koridorda koşan çocukların gürültüsü...

Hepsi yitip gitti.

Yaşadığına sevinemeyen, kaybettiğine ulaşamayan, yarım kalanların çığlıklarına uyandık o gece. 

Acıları acımız oldu. 

Birlikte tuttuk yasımızı. 

Birlikte üşüdük, birlikte ağladık.

Ne varsa bizde olan, bölüştük.

Üzerinden 1 sene geçti.

Hiç unutmadık, unutamayız. 

"Bahar gelmiş olsa da o sokaklara,

Açamadı çiçekler hanelerde.

Yitip giden canlarda kaldı tomurcuklar.

Yeşeriyor artık bir bir,

Semadaki bahçelerde..."

6 Şubat depreminde kaybettiğimiz canlara rahmet, yakınlarına sabırlar diliyoruz.